RV Scaldis

Maar goed! Niet getreurd, want de Abeelenrace stond al in de agenda. Toen het zachtjes aan tijd werd om ons in te schrijven, liepen Petra en ik tegen het probleem aan dat helaas niemand uit het roeigroepje die datum kon. Ik zag de Abeelenrace al bijna aan m'n neus voorbijgaan. Tot daar Ellen was en een oproep deed via de mail. Al snel melde onze redder in nood zich: Ronald Françoijs. Na wat overleg besloten we in te schrijven als een mix C3x. Nog nooit van gehoord, maar we gingen in ieder geval het water op :-)

Met nog maar een week te gaan voor de wedstrijd, was er eigenlijk geen tijd om samen te trainen. Ronald bood aan de Kromvliet vast om te bouwen van een C2 met stuur, naar een C3 zonder stuur. Zo langzaamaan begon me te dagen wat de C's en x-en en +-en inhielden... Hans wilde wel met ons oefenen op de woensdag voor de wedstrijd, terwijl Tamar vanuit z'n skiff coachte. En op vrijdagochtend zaten Ronald, Petra en ik dan voor het eerst samen in de boot. Dat ging verbazingwekkend goed!

Zaterdagochtend rijdend richting Middelburg hoor ik Tamar uit over wedstrijdroeien. Geen idee namelijk wat ik kan verwachten. Het is dat ik een Scaldisrood T-shirt aan heb, maar dat had eigenlijk knalgroen(tje) moeten zijn. Maar de leercurve is steil. 

Zo heb ik die zaterdag de volgende dingen geleerd:

- Dat er bij roeiwedstrijden alleen 'blik' gehaald wordt. Geen goud, zilver en brons. Alleen tijdens de Spelen.

- Dat een tweede heat echt een afzonderlijke race is. Ik dacht dat je in een eerste heat jezelf moest kwalificeren om een tweede heat te mogen roeien.

- Wat een vliegende start is.

- Wat 'oproeien' betekent.

- Dat de brug bij Wilhelminadorp helemaal niet zo laag is als je dat vergelijkt met die in Middelburg...

- Dat meefietsende coaches luidruchtiger zijn dan de gemiddelde voetbalhooligan en zeker fanatieker dan enthousiaste ouders langs de lijn op zaterdagochtend. 

- Dat sleutel 10 het meest van pas komt bij het op- en afriggeren van de boten.

- Dat er gelukkig ook bier gedronken wordt na de wedstrijd. Als wedstrijdzeiler was ik even bang dat we aan de AA-drankjes zouden gaan na het roeien ;-)

Verder was het precies zoals ik me had voorgesteld: een goede sfeer, samen de schouders eronder bij het op- en afladen van de botenwagen, gezond competitiegevoel als je eenmaal in de boot zit en met een voldaan gevoel en stijve benen de dag erna terugblikken. 

Kom maar op met de volgende wedstrijd :-)

Charlotte