RV Scaldis

We hadden er zin in. Een tocht over de Loosdrechtse Plassen en de Vecht, dat moest wel een mooie tocht worden. We werden ontvangen met koffie en een koek waarmee we de tijd tot de briefing van de route aan de hand van de waterkaarten konden doden. Later dan verwacht gingen we in de wherry’s die door de vereniging beschikbaar waren gesteld. Mooie stevige boten met dikke kussens voor de stuurplaats. De indeling werd gemaakt en we togen welgemoed op weg onder een blakend zonnetje. Een rustig windje zorgde voor verfrissing.

Na de eerste brug gingen we BB uit en kwamen bij de eerste sluis. Die was elektrisch bediend en daarvoor klom René uit de boot en bediende de sluis wat een 20 minuten in beslag nam. Daarna lekker doorvaren over kanalen met beboste oevers richting Loosdrechtse Plassen. Donkere wolken verschenen aan het zwerk en de wind nam toch wel toe. Maar als de zon doorkwam was het weer best te doen. Vlak voor de grote oversteek van de Loosdrechtse Plassen werd er gewisseld en ik ging met Mattie roeien. We zaten net toen plots de regen en hagel in ruime mate op ons neerviel aangejaagd door een vlagerige wind. Door de beschutting van de bomen op de oever viel het echter allemaal nog wel mee. Even plots als de neerslag was gekomen hield die ook weer op.

Bij plassen aangekomen overzagen we een grote watervlakte. Er was ons gezegd dat we moesten sturen op een peperbusachtig gebouw aan de overkant van het water. Daar lag Breukelen. Onze stuur Loes tuurde over de plas maar kon die toch niet zo snel ontdekken. We roeiden de plas op en al snel bleek dat de wind veel invloed had op het water. De golven waren best fors en soms kwamen zelfs de koppen van de golven tot aan de bolboorden van de wherry. We moesten stevig op de benen roeien en soms de koers verleggen om niet dwars op de golven komen te liggen. De vlagerige wind trok soms verder aan als er weer een donkere regenbui boven ons verscheen. De golven beukten dan hard tegen de boeg, soms rolde er dan zelfs wat water de boot in. De beukende golven tegen de boeg lieten de boot trillen.

Nee, bang waren we niet, de reddingsvesten die we droegen gaven ons een veilig gevoel. Het was echt hard werken om de boot op koers te houden. Ruim een uur hebben we zo over het wilde water geploeterd. De peperbus was niet in het zicht geweest. We kwamen wel heelhuids aan de overkant maar hadden nog geen idee waar we de doorsteek naar de Vecht moesten maken. We legden aan op een verlaten en verwaarloost stuk steiger waar het verboden was om aan te meren. Door het zware werk had iedereen honger gekregen en de noodzaak van een sanitaire stop was groot. We waren blij om even de benen te kunnen strekken maar we hadden het echt koud. Ikzelf liep behoorlijk te bibberen. Karine zocht met haar mobieltje waar we nu precies waren. Na enig gezoek en verkenning van ons zichtveld zagen we dat we een verderop gelegen landtong moesten ronden om de doorsteek naar de vecht te bereiken.

Na een korte stop zijn we weer de boten ingegaan en ronden de bewuste landtong. Het bleek dat we goed zaten en konden doorsteken naar de Vecht. Eerst moest er nog een sluisje genomen worden. Handbedient deze keer. Karine klom op de wal en draaide de sluis achter ons dicht. Ze liep naar voren om de voorste sluis te openen. Ze draaide aan de bewuste handel maar erg veel gebeurde er niet. Na enig overleg bleek dat de schuif van de achterste sluisdeur eerst gesloten moest worden waarna de schuif in de voorste sluisdeur kon worden geopend om het waterpeil te nivelleren. Al doende leert men. We kwamen op de Vecht even boven Breukelen en voeren SB uit richting Loenen a/d Vecht. Een mooi vaarwater langs soms grote villa’s die op kleine kastelen leken. Dat was fraai om te zien al werden we ook hier geplaagd door ferme windvlagen met regen.

Door alle oponthoud waren we ruim een uur later dan gepland op de Vecht waardoor de voorgenomen pannenkoekenstop in Vreeland in het water viel. Karine overlegde met ons en zij wist te vertellen dat de laatste bemande sluis van de Vecht naar het Hilversumse kanaal tussen 18.00 en 19.00 uur niet zou draaien. Als we de pannenkoekenstop zouden nemen bestond er dus een redelijke kans dat we bij sluis ook weer een uur zouden verliezen. Eensgezind besloten we door te varen en waren op tijd bij de sluis. Na geschut te zijn restte de laatste kilometers terug naar de Hilversumse Roei. Willem Beeke had het naar zin want op een geven moment begon hij uit eigen beweging sterk op de benen te roeien. Zo zeer zelfs dat plots het bankje vanonder zijn kont vandaan vloog en hij de slidings zat. Ook hij had goed geroeid en had genoten van de tocht.

Even over zessen arriveerden we bij de inmiddels totaal verlaten Roei en werden opgewacht door de organisatrice van de tocht. Ze hielp ons met de boten uit het water te halen en we konden naar de kleedkamers voor een heerlijke warme douche. Daar knapten we echt van op. Nog een bakje koffie gedronken en de organisatrice wees ons naar een goed restaurantje in Oud-Loosdrecht, de Eend genaamd, en maakte voor ons een reservering voor acht personen. Daar aangekomen bleek het een gezellige en drukbezette gelegenheid te zijn met zicht over het water. We bestelden een lekkere maaltijd die werd afgesloten met een heerlijk dessert Feijfel geheten dat heel enthousiast was aangeprezen door een vlotte serveerster. Aardbeien in mascarpone met donkerbruine suiker. Je zou het glas erbij opeten. Het was al over tienen dat we weer op weg togen naar onze eigen Roei en daar arriveerden we tegen twaalf uur. Een lange, enerverende dag die weer onuitwisbaar in ons geheugen staat gegrift.

Frans Aarts.