RV Scaldis

Op de A58 was het redelijk druk maar er waren geen bijzondere files. De reis verliep goed en bij het naderen van Eindhoven werd het verkeer wel drukker. Op de twee rijbanen kon het verkeer goed doorrijden dus van files was eigenlijk geen sprake. Wel veel vrachtverkeer en die moest ik inhalen. Ik haalde rijdend op de linker rijbaan een aantal vrachtwagens in. Plots begon de motor van mijn auto kort te stotteren maar leek toch weer door te gaan. Ik was wel direct alert en even later begon het stotteren opnieuw deze keer langer en even later stopte de motor er helemaal mee. Ik riep dat er problemen waren met de motor, zette de alarmlichten aan en zocht een plekje om tussen de vrachtwagens door naar de vluchtstrook te kunnen gaan nu de auto nog vaart had. De vrachtwagen waar ik op dat moment naast zat reed me voorbij, ik zag een gaatje vlak voor de naderende vrachtauto en ik stuurde meteen erin en ging door naar de vluchtstrook waar ik de auto nog wat uit liet lopen en stopte zoveel mogelijk aan de kant. Ik trachtte de motor opnieuw te starten maar die gaf na enkele stotters geen sjoege meer.

We stapten opgelucht maar toch wel met kloppend hart uit, blij dat het zo goed was afgelopen. Het verkeer denderde in grote getale vlak voor ons voorbij. Nee erg prettig stonden we daar niet, maar we konden geen kant uit. De ANWB werd gebeld en deden ons verhaal. Daar ik geen lid van de wegenwacht was moest ik eerst toezeggen dat ik met onmiddellijke ingang lid werd wat me op € 183,- kwam te staan voor de directe hulp en een jaar lidmaatschap. De keus was niet moeilijk want hulp was dringend nodig. Onze roeidag leek in het water te vallen. Ik heb de roeivereniging Aeneas gebeld om hen op de hoogte te brengen van de ontstane situatie. Hou ons op de hoogte en we zien wel wat we kunnen doen, zeiden ze. Na een half uurtje kwam de ANWB man en hij trachtte de motor te starten wat niet lukte. Hij belde om een takelwagen om mijn auto naar een service station in Geldrop te brengen. Die was er vrij snel en nadat de auto op de wagen stond reden Albert en ik met hem mee en Ben en Wim met de ANWB man.

Bij het station aangekomen werd direct actie ondernomen om het probleem op te sporen en mogelijk te verhelpen. Er werd nog gedacht aan verkeerde brandstof maar ik was er zeker van dat daar geen sprake van kon zijn. Een diagnosecomputer werd aangesloten en al snel werd duidelijk dat er een sensor niet goed functioneerde. Ik vertelde dat er onlangs een nieuwe waterpomp was gemonteerd waarop er naar de aandrijfriem van die pomp werd gekeken. Meteen werd ook het probleem duidelijk. Het snoertje van de krukassensor bleek niet op de juiste plaats te zitten maar hing los en schuurde tegen de aandrijfriem aan waardoor het draadje nagenoeg geheel was doorgesleten. Geen contact betekend geen signaal en dan slaat de motor af. Het probleem werd met een noodreparatie verholpen zodat we weer op weg konden.

Opgelucht belde ik de roeivereniging dat we er over een half uurtje zouden zijn. We wachten op jullie maar de anderen zijn al wel weg. Daar aangekomen werden we gastvrij met koffie en vlaai ontvangen en we vertelde uitvoerig van onze ervaringen. Na ons te hebben omgekleed gingen we naar de reeds gereed liggende boot en Matz, lid van Aeneas, ging als stuurman mee. Hij heeft de hele tocht gestuurd en ons veel verteld over de omgeving en het ontstaan van de Maasplassen. Eerst gingen we naar een strandje in een van die plassen waar het water smerig groen gekleurd was. Dat bleek blauwalg te zijn. Nooit geweten dat blauw ook groen kon zijn. We ontmoeten daar de andere roeiers die er al een langere tocht op hadden zitten en even een lunchpauze hadden. We stelden ons voor en vertelden wat we hadden beleefd. Na een half uurtje gingen we weer de boten in en wij voeren een andere kant op dan de andere boten. Wij hadden de Marina’s nog niet gezien. Dat zijn drijvende huizen die met het waterniveau mee op-en-neer kunnen gaan. Het water in de Maas kan in het najaar en winter wel tot 2 meter stijgen. Voor die huizen is dat geen probleem alhoewel het eens maar 30 centimeter scheelde voordat de huizen helemaal tot bovenaan de palen waren gestegen. Een bijzonder gezicht die drijvende huizen.

Daarna gingen we de Maas weer op waar de pleziervaart vaak opvallend aanwezig was en we nogal eens moesten ‘uithouden’ om de ontstane golven te trotseren. Eenmaal werden we zowel aan SB als aan BB tegelijkertijd gepasseerd door snelvarende jachten. De stuur beval ‘uithouden nu’ en het leek even later net alsof we in een wasmachine terecht waren gekomen. De golven klotsten rondom de boot en kregen ook water binnen. Dit gebeurt hier met regelmaat, zei Matz. We voeren door tot vlak voor de stuw bij de Clauscentrale waar we weer een grote plas opgingen. Aan het eind was weer een strandje dat uit twee gedeeltes bleek te bestaan. Een stuk, nagenoeg leeg, strandje van een meter of 20 breed waar we niet aan mochten leggen en het naast gelegen deel van een meter of 5 breed waar de andere 3 boten al waren aangemeerd. Het was wel een beetje manoeuvreren maar uiteindelijk lukte het toch. Op dat strandje waren reeds een aantal mensen aanwezig, genietend van harde muziek en vergezeld van drie natte rondrennende honden die zich soms vlak bij uitschudden zodat we onze lunch even in veiligheid moesten brengen.

Gelukkig waren we snel weer weg en gingen de Maas weer op richting Roei. Daar werden de boten schoongemaakt en weer teruggelegd in de botenloods. Na een verkwikkende douche werden we getrakteerd op een lekkere soep en konden we belegde broodjes pakken. Als dessert kregen we koffie met alweer vlaai met slagroom. Na afscheid te hebben genomen togen we weer huiswaarts waar we rond 20.15 uur zonder motorische problemen aankwamen. We zeiden elkaar gedag en ieder toog naar zijn thuishaven. Het was een bijzondere maar toch aangename dag geweest bij een gastvrij Aeneas te Roemond. 

Frans Aarts.