RV Scaldis

Toch, de eerste keer (24 augustus 2024/Wim T), kregen we een lichte teleurstelling te verwerken. Op weg naar Scaldis, spookvroeg opgestaan om op tijd te kunnen vertrekken, zagen we vanaf de Zeelandbrug al schuimkoppen op het water staan. Vlaggen stonden strak in de wind. We werden bij Scaldis opgewacht door onze kapitein Wim Terporten, die we alleen nog maar kenden van de app “Roeien op de Oosterschelde”. Met zijn 76 jaar een imposante man - alles groot, gestalte, baard, paardenstaart -, die zijn verantwoordelijkheid als kapitein zeer serieus nam. “Nee, het is niet verantwoord om met deze wind de Schelde op te gaan”, kregen we te horen. We konden wel over het Goese kanaal tot de sluis roeien en terug het Goese meer op. Het bleek een goede beslissing. Zodra we uit de luwte van bomen en bebouwing waren, voelden we de harde wind. Tegen windkracht 6, maar op de Schelde (steeds maar volledig Oosterschelde zeggen wordt ook saai) zou het op het open water wel behoorlijk tekeer gaan. Het was ook wel prettig om te kunnen oefenen met wisselen, en met sturen. We hadden immers nog een tocht een paar dagen later op het programma staan.
Het was bijzonder om in een andere omgeving te roeien dan op de Amstel. Het kanaal is ongeveer drie kilometer lang, en met het rondje over het Goese meer was het toch nog een flink stuk, zeker als je in aanmerking neemt dat een zeeroeiboot als The Vin behoorlijk wat van je krachten vraagt. Het Goese kanaal is voor veel Zeeuwen een geliefde recreatieplek. Er werd gezwommen – lange afstand -, gepicknickt, gevist, gewoon in ligstoelen gekeken naar al dat gedoe op en in het water, gewandeld, gefietst. Het Goese meer is een prachtig water met langs de oevers grote, rijkdom uitstralende villa’s. Daar geen toeslagenschandaal, woningnood of migrantenoverlast, maar eerder zorgen over het onderhoud van het gazon of de belastingaangifte.
Terug bij Scaldis moest de boot uit het water en schoongemaakt worden, maar de inmiddels harde wind maakte dat een heel lastige onderneming. De boot moest loodrecht op de wal gedraaid worden om hem op de botenwagen te kunnen tillen. Door de harde wind draaide de boot heel snel door, zodat hij niet meer recht op de wagen kon worden getrokken. Gelukkig hadden we Wil in de ploeg, die spelenderwijs met krachten en tegenkrachten kan rekenen. “We moeten de boot twee keer afduwen, zodat hij om zijn as draait, en dan snel op de wagen trekken”. Gelukkig snapten we wat in tekst onbegrijpelijk is. Het lukte wonderwel, de boot uit het water, schoongespoten en opgeborgen voor de volgende keer.
Die volgende keer kwam na een paar dagen (27 augustus 2024/Wim T). Prachtig weer, stralende zon, lichte wind. Ideaal weer voor een roeitocht. Maar ook weer voor een ruige zeeroeitocht? Het hield voor ons een beetje het midden. Het was fantastisch om op de uitgestrekte Oosterschelde te varen, met de kustlijn op honderden meters afstand, met de zon, het steeds van kleur veranderende water, de heldere lucht, de lichte, frisse zeewind, het was een heerlijke ervaring. Maar het was ook heel rustig, er waren nauwelijks golven, behalve van een passerende raceboot. En het was ook flink doorroeien in een tamelijk zware boot, gebouwd voor flinke golven.
We gingen naar Colijnsplaat, onder het mooiste kunstwerk van Nederland, Zeelandbrug, door. De Zeelandbrug die elke keer opnieuw verrast door zijn lichte, meeuwachtige vormen en die bij elk weer er weer anders uitziet. Colijnsplaat is een prachtig, authentiek plaatsje. Ondanks het drukke toeristenseizoen was het er redelijk rustig, maar er was wél een café met spectaculaire taarten.
Toen we weer bij de steigers van Scaldis aankwamen bleken we bijna 30 kilometer te hebben geroeid. Met grote voldoening konden we The Vin uit het water halen, zonder het moeizame dubbele draaien, schoonspuiten en opbergen. Dat was het einde van “coastal rowing op de Oosterschelde”, maar nog niet het einde van ons bezoek aan Scaldis en de stad Goes. Met onze kapitein Wim Terporten sloten we de dag af met een heerlijk diner in De Brass in Goes.
We hebben genoten van de gastvrijheid van Scaldis en de vriendelijkheid van de Scaldisleden die we hebben ontmoet. We hebben genoten van de roeitocht. We hebben genoten van roeien in Zeeland.

Nog een nawoord over de boot, The Vin, die bij Scaldis ligt. De boot is genoemd naar de kleinzoon van Albert Vuil, lid van de roeivereniging Michiel de Ruyter, en oprichter van de Stichting Kikarow. Zijn kleinzoon Vin is overleden aan kinderkanker en na zijn dood heeft Albert Vuil zich met Kikarow ingezet om het onderzoek naar de gevolgen van kinderkanker in het Prinses Máxima Centrum in Utrecht te ondersteunen. Dat mondde uit in de aanschaf van The Vin, een yole de mer, ofwel zeeroeiboot, die ingezet wordt voor steunacties voor Kikarow. The Vin is al een keer de Noordzee overgestoken, en in 2019 maakte The Vin een estafettetocht door Nederland langs meer dan 60 roeiverenigingen om met sponsorbijdragen geld op te halen voor het Máxima Centrum. De gebruikers van The Vin van buiten Scaldis maken daarom ook allemaal een bijdrage over aan Kikarow. Natuurlijk hoef je niet te wachten tot een roeitocht in The Vin, om Kikarow te steunen.

De eerste keer roeiden mee: Fenna, Wil, Marja en Wim
De tweede keer roeiden mee: Donald, Wil, Marja en Wim

Wim Kamerman en Marja Zwart